Blogs
In mijn blogs op mijn Linkedin-pagina deel ik elke week inzichten, voorbeelden en tips die jou als ouder of professional verder kunnen helpen. Herkenbare situaties, praktische handvatten en soms gewoon even een hart onder de riem. Omdat opvoeden niet altijd makkelijk is, maar je het niet alleen hoeft te doen.
03 juli 2025 | Tranen gelachen, onnozel gedaan en uiteindelijk tevreden het licht uitgedaan🎶
26 juni 2025 | De🎯Over doelen gesproken...
19 juni 2025 | Jamie Oliver legt de pijn van dyslexie bloot
12 juni 2025 | Examen gehaald, angst verslagen. Wat een dag 🇾🇪🎉💪🏻
05 juni 2025 | 🫣Geen perfect plaatje, maar het échte leven
29 mei 2025 | 🧠 💬 “Mijn kind heeft recht op privacy, dus ik kijk online niet mee.”
22 mei 2025 | Soms zeggen kinderen het zó raak, daar kan geen volwassene tegenop
15 mei 2025 | Hooggevoeligheid? Dat zit diep. Soms wel tot onder 20 matrassen
08 mei 2025 | Moeders en hun grootste ‘bezit’
01 mei 2025 | ‘Ik verveel me’ 😧
24 april 2025 | Op naar voorjaar in je hoofd 🐣
17 april 2025 | “Kan ik je even spreken?”
10 april 2025 | ✨ Soms voelt het alsof ik met mijn EMDR-stokje kan toveren
03 april 2025 | Een niet-leuk geheim
27 maart 2025 | Verandering begint met een keuze – jouw eigen keuze!
20 maart 2025 | 🌟 Goed nieuws uit de praktijk! 🌟
13 maart 2025 | Boekentip: BeSCHERMTIJD!
06 maart 2025 | Snap ik als enige de spelregels van het leven niet?
27 februari 2025 | Een onvoldoende!
20 februari 2025 | Kinderen groeien wanneer je ze verantwoordelijkheid en vrijheid geeft 🍀
03 juli 2025:
Tranen gelachen, onnozel gedaan en uiteindelijk tevreden het licht uitgedaan🎶
Afgelopen week speelde zich op elke basisschool iets bijzonders af: de eindmusical. Deze musical is meer dan een voorstelling; het is een overgangsritueel. Een moment waarop kinderen en ouders afscheid nemen van de vertrouwde basisschooltijd en hun eerste stappen zetten naar een nieuwe fase.
Als speltherapeut/luisterjuf op ‘basisschool ’t Palet’ mocht ik met een deel van deze groep 8 kinderen in de afgelopen jaren soms een stukje meelopen.
Ik luisterde naar hun twijfels, onzekerheden en zorgen. En….ik zag ze groeien – letterlijk, maar vooral ook figuurlijk.
Zo tijdens de voorstelling gingen mijn gedachtes terug naar hoe ze vroeger, nog zonder nadenken een knuffel bij me kwamen halen en nu - pubers in wording - steeds vaker eerst afstemmen op wat hun leeftijdsgenootjes doen of denken.
Dat hoort zo en is goed. Neemt niet weg dat ik het gisteren fijn vond dat ik mijn knuffels toch nog even aan ze mocht geven of traantjes mocht helpen drogen.
Intens dankbaar dat ik onderdeel mocht zijn van hun reis, heb ook ik ze gisteren uitgezwaaid. Ik ga ze missen, maar het is goed zo.
Ik heb tevreden de deur dicht gedaan.
26 juni 2025:
De🎯Over doelen gesproken...
Afgelopen (school)jaar heb ik weer veel kinderen, jongeren én ouders mogen begeleiden. Elk met hun eigen doel. Soms groot, soms klein — maar elke stap voorwaarts werd gevierd.
En die trots wanneer een doel wordt behaald? Die voelen we dan ook echt samen.
Tijdens de begeleiding vertel ik ook regelmatig over mijn eigen leventje en mijn eigen doelen.
Zo vertelde ik onlangs over mijn streven om de tocht ‘Valkenswaard – Handel’ weer te kunnen lopen. Een route van ruim 40 km die ik al vaker had gelopen — maar na een gescheurde kruisband opeens ver weg leek😳.
De afgelopen tijd stonden in het teken van trainen, pijnlijke fysio, oefeningen en vooral veel twijfel. Zelfs een dag ervoor wist ik nog niet zeker of ik ‘Handel’ wel zou gaan uitlopen.
Maar afgelopen zaterdag was het zover.
In de warmte, met blaren op mijn voeten — maar met een knie die het hield — tikte ik samen met onze Merlijn het bord ‘Handel’ aan.
Wat voelde ik een blijdschap en trots. Gewoon gehaald!!!
En ik bedacht me:
Alle doelen mogen er zijn.
Groot of klein.
Als je erin gelooft en stappen blijft zetten, kun je gewoon meer dan je denkt, dat heb ik dit weekend weer opnieuw mogen ervaren🙏🏻🍀🌸
19 juni 2025:
👉Jamie Oliver legt de pijn van dyslexie bloot. ‘Wat écht zeer doet, is het onbegrip-niet de spelfout’!!!
Na zijn strijd voor gezonder eten op school pakt hij nu iets anders aan: dyslexie in het Engelse onderwijs.
Hij zegt: ‘hoe we daar nu mee omgaan, is niet goed’.
En daar ben ik het zó mee eens.
Dyslexie is geen gebrek van een individueel brein. Het is een anders-denkend brein in een lettersysteem dat ooit door mensen is bedacht. 😳
Onderwijs kan niet langer doen alsof dyslexie een individueel probleem is. Helaas weet ik hoe het voelt als dat wel gebeurt.
Ik liep behoorlijk vast. Niet omdat ik minder slim was, maar omdat het systeem niet gebouwd is voor breinen die anders lezen, denken en begrijpen.
Die frustratie is groot – en vaak onbegrijpelijk voor wie het zelf niet ervaart.
We hebben systeemverandering nodig. In beleid, in verwachtingen, en in hoe we kijken naar leren.
Met begeleiding door mensen die het écht begrijpen – en dan bedoel ik niet alleen de theorie, maar ook de emotie erachter. Die spanning, die schaamte, het gevoel dat je achterloopt terwijl je juist zoveel in huis hebt.
Daarnaast is het tijd dat we op scholen óók gebruikmaken van wat er vandaag de dag gewoon beschikbaar is: AI-tools, spellinghulpen, tekstondersteuning.
Niet als trucje om zwakke plekken te verdoezelen, maar als hulpmiddel om iemands sterke kanten beter tot hun recht te laten komen.
Want als de wereld verandert, mag het onderwijs niet blijven hangen in oude verwachtingen.
Jamie’s documentaire ‘Jamie’s Dyslexia Revolution’ was vorige week te zien op Channel 4 in het VK. Wanneer hij hier te zien is? Geen idee. Maar wat mij betreft kan het gesprek in Nederland niet vroeg genoeg beginnen.
Want dit gaat niet alleen over dyslecten. Dit gaat over onderwijs dat eindelijk leert meebewegen met alle soorten breinen.
Wat vind jij?
12 juni 2025:
Examen gehaald, angst verslagen. Wat een dag 🇾🇪🎉💪🏻
Ook dit jaar heb ik jongeren mogen begeleiden die het even niet meer zagen zitten. Bang om niet goed genoeg te zijn. Bang om te zakken.
Om hun diepste angsten te achterhalen, stelde ik in een hoog tempo steeds dezelfde vraag:
👉 "Wat is het aller-, aller-, allerergste wat je kan gebeuren?"
Pas dan kwamen we bij de puurste angsten. Zonder dat ze er te veel over nadachten, plopten er dingen op als:
🎢 "Dat ik pas op m’n dertigste een huis kan kopen!"
🎠 "Dat ik de enige zonder diploma ben!"
🎡 "Dat ik voor altijd achterblijf terwijl mijn vrienden doorgaan!"
En weet je? Na elk uitgesproken antwoord, werden de angsten kleiner. Ik zie het altijd voor mijn eigen ogen gebeuren: deze oefening geeft vertrouwen en meer lucht.
Vandaag mogen de vlaggen uit. 🎊
Aan alle geslaagden: GEFELICITEERD!
Aan alle ouders: ook gefeliciteerd, want jullie hebben het net zo goed gedaan.
En voor degene die nog een keer aan de bak moeten. Keep your mind up.
En vraag jezelf af, waar ben je het aller - aller bangst voor? Echt het geeft lucht.
05 juni 2025:
🫣Geen perfect plaatje, maar het échte leven
Tijdens mijn vakantie belandde ik op een typisch Spaans dorpsplein met een kerkje. Binnen speelde de Bruiloftsmars, maar de eerste gasten glipten al weg.
Prachtig aangekleed, maar met gehaaste blikken probeerden ze tevergeefs een drankje te bestellen op het naastgelegen terras. Sommigen rookten onrustig een sigaret en de ceremoniemeester deed haar best om de boel bij elkaar te houden.
En ik dacht: hoe vaak gebeurt dit?
Dat we bij bruiloften, kerst of familiediners de spanning niet aankunnen. Alles lijkt perfect van buiten, maar van binnen voelen we ons onzeker, onrustig of buitengesloten. Juist op dit soort momenten worden oude familiepatronen en triggers wakker geschud.
De moraal? Het perfecte plaatje bestaat niet! Maar je kunt wél leren omgaan met die familietriggers, zodat je ontspannen blijft, ook als het spannend wordt.
In mijn praktijk leer ik kinderen (en ouders) kijken naar hun plekje in het gezin. Wie voelt zich dichtbij, of juist op afstand? Door dit zichtbaar te maken ontstaat vaak begrip en een opening om relaxter met elkaar om te gaan.
Een klein begin, niet van een perfect plaatje,
maar wel van het echte leven.
29 mei 2025:
🧠 💬 “Mijn kind heeft recht op privacy, dus ik kijk online niet mee.”
Dat hoor ik regelmatig. Maar onze kinderen hebben ons nodig. Want je kunt je suf schrikken als je wél mee gaat lezen.
Naast de discussie hoe oud een kind een mobiel mag, is online opvoeden namelijk nog veel belangrijker.
👉Check de linkhieronder en ontdek of deze ‘onschuldige’ tekens ook bekend zijn bij jouw kind.
➡️ https://www.linkedin.com/posts/mirjamamajjar_7335007945685925889-xgos/
22 mei 2025:
Soms zeggen kinderen het zó raak, daar kan geen volwassene tegenop
Vandaag nam ik afscheid van een moedige jongen. Hij gaf me een zelfgemaakt cadeautje met één allesomvattende zin erin:
“Bedankt voor het overwinnen van mijn angsten.”
En nee – dat deed ik niet.
Dat deed hij zelf.
Hij leerde dat je toch iets kunt doen,
ook als je het spannend vindt.
En dat leren deed hij helemaal zelf,
ik liep alleen een stukje met hem mee.
🎁 Wat een cadeau, letterlijk én figuurlijk. Enne…in het cadeautje zaten ook zaadjes van vergeet-mij-nietjes. Mooier wordt het niet 💕
15 mei 2025:
Hooggevoeligheid? Dat zit diep. Soms wel tot onder 20 matrassen.
In Kaatsheuvel is een nieuw monument opgericht voor mensen die hooggevoelig zijn. Je vindt het bij de Efteling, waar het nieuwe sprookje De Prinses op de Erwt deze week tot leven is gekomen.
Wat blijkt? Hooggevoeligheid is geen hype van nu. Het sprookje werd in 1835 geschreven door Hans Christian Andersen. Eén kleine erwt. Twintig matrassen. En een prinses die tóch niet kon slapen.
Voor mij als jongerentherapeute is dit een prachtige metafoor. Ook nu zie ik kinderen die intens voelen, details oppikken die anderen missen of overal diep over nadenken.
Hierdoor kunnen ze overprikkeld zijn, niet in slaap komen of ‘zomaar boos’ worden. Vaak zit er iets (geen erwtje) onder. Iets dat schuurt. Iets wat gehoord wil worden.
Klinkt dit bekend?
08 mei 2025:
Moeders en hun grootste ‘bezit’
Gewoon een gesprek.
Van mens tot mens. Geen meting. Geen scores.
Maar pure afstemming.
Met een kop thee in de hand
en vragen hoe het gaat.
En dan even mijn mond houden.
Niet invullen.
Niet uitleggen. Niet verdedigen. Gewoon luisteren. Moeders vertellen dan. Eerlijk.
Helder.
Hoe het eigenlijk met hun kind en henzelf gaat.
Dan hoor je dingen.
Die je voelt.
Maar die soms in het grote geheel verloren gaan. Bijzonder.
Dat moeders mij vertrouwen. Met hun kwetsbaarste en grootste ‘bezit’.
Mooie moederdag!
01mei 2025:
‘Ik verveel me’ 😧
Mijn vakantie was al begonnen, maar mijn hoofd had nog even nodig.
Van to-do’s naar niets doen…mijn systeem vond daar iets van. Alsof ik iets vergat. Alsof niets doen, verdacht was.
Precies wat ik ook zie en hoor bij jongeren in mijn praktijk. Ze willen rust, maar zodra de prikkels wegvallen, raakt hun brein een beetje in paniek.
Want stilte voelt onvoorspelbaar — en dus onveilig. Hun (en mijn) brein is gewend aan actie. Want actie is controle.
Maar stilte heeft een functie. Bij stilte schakelt het Default Mode Network in. En dat doet dingen: het verwerkt, herstelt en maakt ruimte.
Verveling voelt in het begin als stress, maar is broodnodig om op te laden.
Voor mij, voor jou en voor onze kinderen. Dus lummel ze 😍 🌴 ☀️
17 april 2025:
“Kan ik je even spreken?”
Zodra ik die vraag hoor, schiet mijn brein direct in de stressstand. Heb ik iets fout gedaan? Is er slecht nieuws?
Herkenbaar?
Mijn rationele brein weet: er is waarschijnlijk niets aan de hand. Maar mijn oerbrein denkt daar héél anders over.
Jongeren die ik begeleid beschrijven vaak datzelfde gevoel.
Eén simpele zin — en de paniek slaat toe. Bonzend hart. Zweten. Faalangst.
Het mooie is: het kost bijna niets om dat te voorkomen. Want één extra zinnetje doet wonderen.
Bijvoorbeeld:
“Kan ik je even spreken… over de datum van onze afspraak?”
“Kan ik je even spreken….over de hoeveelheid huiswerk van afgelopen week?”
Een beetje context haalt zóveel spanning weg.
Voor mij. En voor de jongeren die ik begeleid in mijn praktijk. Kleine moeite. Groot effect. Echt!!!
Herken jij dit ook – bij jezelf of bij jongeren om je heen? Of spreek jij mensen ook soms zo aan?
Ik ben benieuwd naar jouw ervaring!
10 april 2025:
✨ Soms voelt het alsof ik met mijn EMDR-stokje kan toveren
Deze week heb ik een paar mooie EMDR-trajecten succesvol mogen afronden. Deze methode kan echt een verschil maken bij (klein) trauma, angst, stress of nare herinneringen.
Het blijft voor mij telkens écht bijzonder om te zien hoe kinderen en jongeren na één of meerdere EMDR-sessies met meer rust, vertrouwen en veerkracht verder kunnen.
Ben je benieuwd wat EMDR voor jouw kind kan betekenen?
03 april 2025:
27 maart 2025:
Verandering begint met een keuze – jouw eigen keuze!
Wanneer jongeren voor het eerst bij mij komen, geef ik ze na afloop twee belangrijke vragen mee.
Vragen waar ze een paar nachtjes over moeten slapen, voordat ze hun antwoord mogen geven:
• Wil ik zelf hulp of willen mijn ouders dit vooral?
• Is Christine de juiste persoon voor mij of heb ik iemand anders nodig?
Deze vragen lijken simpel, maar ze zijn cruciaal voor verandering. Want verandering kan pas plaatsvinden als iemand er zelf voor kiest.
Onlangs stapte een 15-jarige jongere met zichtbare tegenzin bij me binnen. Na drie sessies wilde ze niet meer komen. Maar ze moest, van haar moeder.
Ik hoorde haar en gaf aan dat we direct konden stoppen, zodat ze naar huis kon. Ze keek me verbaasd aan.
Ze koos ervoor om te blijven.
En pas toen begon ze echt te praten over wat haar dwarszat. Een week later planden we een gesprek met haar ouders, waarin voor het eerst werd uitgesproken wat al zo lang onder de oppervlakte sluimerde.
🍀Echte verandering begint met een keuze. Niet die van de ouders, maar die van de jongere zelf. 🍀
20 maart 2025:
🌟 Goed nieuws uit de praktijk! 🌟
Onlangs kreeg ik bezoek van – zoals ik het heb ervaren - ‘tante Pastellia’; je weet wel, die keurige dame uit de Pippi Langkous-films die alles volgens de regeltjes wil.
Eens in de vijf jaar wordt mijn praktijk extern gevisiteerd: een grondige check of alles nog aan de eisen voldoet. Stapels papieren, tientallen vragen, werkelijk alles werd geïnspecteerd 👀
Haar conclusie maakte alles goed:
"Je hebt het hier goed voor elkaar, ga zo door!"
Wat wij – de kinderen, jongeren, ouders en ik – al wisten, is nu weer officieel bevestigd: mijn praktijk staat als een huis! 🏡
En nu?
Ga ik weer verder met waar ik het gelukkigst van word: kinderen, jongeren en jongvolwassenen laten groeien naar wie ze écht zijn. 💛
13 maart 2025:
Boekentip: BeSCHERMTIJD!
Steeds meer kinderen en jongeren hebben moeite om zich los te maken van hun schermen. En dat heeft gevolgen: de hersenstructuur verandert, het concentratievermogen staat onder druk en het sociale leven speelt zich steeds meer online af waardoor echt persoonlijk contact maken lastiger wordt.
En als klap op de vuurpijl zorgt de grote hoeveelheid schermtijd ook voor meer slaapgebrek.
Wanneer het aan de techbedrijven ligt, gaat dit niet snel veranderen. Ze doen er nl alles aan om de aandacht van onze kinderen (en van ons) vast te houden.😳
Gelukkig kun jij -met tips uit het onderstaande boek- iets doen om het heft meer in eigen handen te nemen!
Het boek biedt een ‘roadmap’ voor ouders om kinderen beter in de digitale wereld te begeleiden.
Want het is echt nodig dat we dit meer gaan doen. Je stuurt een tiener immers ook niet zomaar op wereldreis zonder begeleiding.
Enne… ik leg mijn mobiel na het plaatsen van dit bericht ook weer snel weg 😉.
06 maart 2025:
Snap ik als enige de spelregels van het leven niet?
Die vraag kreeg ik deze week van een 15-jarige jongen.
• Hij had steeds het gevoel dat hij als enige faalde;
• Hij deed enorm zijn best om erbij te horen;
• Hij wilde vooral ‘normaal’ zijn en niet opvallen.
Met het spel ‘Proud of You’ gingen we aan de slag. Dit spel helpt jongeren om op een speelse manier na te denken over hun eigen gevoelens, ervaringen en successen. Door vragen en opdrachten worden ze uitgedaagd om stil te staan bij wat hen trots maakt en hoe ze zichzelf zien.
Het werd een prachtig gesprek🤩.
En we kwamen tot een bijzondere conclusie: áls er al spelregels van het leven zijn, dan zijn ze niet voor iedereen hetzelfde.
En misschien is dat wel de sleutel 🔑.
Niet proberen in een bepaald plaatje te passen, maar ontdekken welke weg bij jou past.
27 februari 2025:
Een onvoldoende!
Oeps…een onvoldoende voor een toets of tentamen. Wie kent het gevoel niet? Ik maar al te goed 😉. Het is even slikken, maar jongeren kunnen er echt tegen wanneer niet alles perfect gaat.
Wat het lastig maakt, is niet de onvoldoende zelf, maar het oordeel dat eraan wordt gekoppeld: ‘Ik kan het niet’, ‘Ik ben dom’, ‘Ik leer het nooit’.
Juist door deze gedachten en emoties toe te laten, groeien leerlingen.
Helaas wordt dit proces soms ruw verstoord door ouders die via Magister al eerder op de hoogte zijn van een onvoldoende dan het kind zelf.
Dat moet anders!
Want het is waardevol wanneer kinderen zelf het moment kiezen om hun punt te vertellen, om hulp te vragen en zelf verantwoordelijkheid te nemen voor hun leerproces.
Voor de ouders betekent dat loslaten! En wie loslaat, kan anders gaan vasthouden!
Want kinderen hebben het natuurlijk wél nodig om na een teleurstelling even lekker vastgehouden te worden—een troostknuffel doet dan wonderen. 🤗
Hoe denk jij hierover?
20 februari 2025:
Kinderen groeien wanneer je ze verantwoordelijkheid en vrijheid geeft 🍀
Wij als ouders doen veel voor onze kinderen. Dit doen we echt uit liefde.
We smeren hun brood, checken het huiswerk en we weten via ‘zoek mijn iPhone’ precies waar ze zijn.
Maar wat gebeurt er als we dit allemaal voor ze doen en ze continu controleren? Wat stralen we indirect uit? Kom maar, laat het maar aan mij over, jij kunt het (nog) niet.
Stop daarmee. Laat het ze zelf in een vertrouwende omgeving doen. Een omgeving waar ze fouten mogen maken, een omgeving waar ze zelf mogen ontdekken. Het is veel beter dat ze NU fouten maken – terwijl de gevolgen nog klein zijn – dan later, wanneer de impact veel groter is.
En als ze vragen om meer vrijheid? Geef het ze. Als ze alleen naar school willen lopen of fietsen, laat hen gaan. Als ze zelfstandig op pad willen, laat hen los.
Want zeg eens eerlijk was jij vroeger ook niet waanzinnig trots toen je voor het eerst alleen naar de stad mocht met een vriend of vriendin? Ik wel.
Zelfstandigheid en zelfvertrouwen komt in kleine stapjes en wij ouders mogen deze stapjes aanbieden.
Tja… en ik geef toe, dat het soms even op je tanden bijten of slikken is, maar dan pak je gewoon een Fisherman’s Friend (want bij mij zaten de tranen altijd hoog wanneer mijn kinderen loslaat momenten hadden).
Maar het mooie is wanneer wij loslaten, komen kinderen vol vertrouwen terug. Hoe fijn is dat🤩
Enne… volgende week mag ik mijn twee wereldreizigers (die vol met verhalen zitten) weer stevig knuffelen.
Ik kan niet wachten😍❤️😍